Wildest Beast (Hillarca Series 01)

MARRIED

Todo hiyaw ako sa bawat pagsira nito sa damit na suot ko. Ginamit nito ang kutsilyo para sirain ang aking kasuotan, kahit anong pamamakaawa ko walang awa sa akin ang matanda. Todo ilag at piglas ako sa bawat subok nitong hawakan at halikan ako.

Napahagulgol ako ng husto nang masira na ng tuluyan ang suot. Nanunuot ang lamig sa aking katawan, wala akong ginawa kundi magtawag ng pangalan. Sana narito ang mga ito para protektahan ako, napaigik ako sa sakit nung sinuntok ako nito sa tiyan. "Tangina ang kulit mo naman! Sinabi ko na nga na matutuwa tayong dalawa e'!"

"M-manong...maawa po kayo sa akin! kung ginagawa nyo lang 'to dahil sa pera...may sapat na pera po ako. Kahit kunin niyo na po lahat...maawa kayo sa akin manong!" umiiyak kong aniya. Gigil ako nitong sinabunutan. "Tangina mukhang kailangan ko ba ng pera ha! Kanina mo pa ako iniinis e', puta naman! Baka gusto mong patayin n akita pagkatapos ko sa'yo anu?!"

"Maawa kayo manong...may pamilya pa po ako, huwag niyo naman po itong gawin!"

"Aba ineng may pamilya rin ako! Wala akong pakialam sa pamilya mo!" halakhak nito. Napahiyaw ako nung himasin nito ang dibdib ko at sininghot singhot ang buhok. "Puta! Ang bango bango at ang lambot mo! Tiba tiba ako ngayong gabi ha!"

Umiling iling ako pero isa lamang akong hamak na babae, hindi kinakaya ang taglay na lakas na mayroon ito. Diyos ko, kahit may maligaw na isang sasakyan lang sana sa daan na ito para iligtas ako. Ayoko pang mamatay...paano na ang papa ka pag hanggang dito na lang ako? Mas bumuhos ang luha ko at mas lumakas ang hikbi ko.

Pero halos mabingi ako sa naging sigaw bigla ng walang awang matandang taxi driver. Malabo na ang paningin ko dahil sa luha, napaiyak ako lalo pagka rinig sa boses nito. "Puta!" sigaw ng matanda.

"Talagang magiging putangina ka sa aking gago ka! You to fucking dare to laid your fucking dirty hands to my woman!" galit na sigaw nito. At rinig ko pa ang pagbagsak ng hindi ko alam kung tubo bai to, pero alam ko may ginamit 'ata si Rezoir na pamalo. Dahilang pagdaing ng matanda.

Panay suntok na lang ang aking naririnig at ang walang humpay niyang pagmumura. May umalalay sa akin at may tela itong ibinalot sa katawan ko. Wala pa rin akong tigil sa pag iyak, nanginginig pa rin ako sa takot kahit alam kong sa pagkakataon na 'to ay ligtas na ako.

"Fucking stop now Rezoir! You're going to kill him!"

"I am! I will fucking kill this piece of shit!" sigaw nito.

"Tangina tama na! Parating na ang pulis Rezoir! Wala ng malay ang matanda Rezoir! Tangina! Mawawalan na rin ng malay itong babae mo!" sigaw ng taong nakaalalay sa akin.

Alam kong paraan lang ng taong ito, para pakalmahin ang boss ko. Pero dahil na rin sa pagod siguro, kaya talagang nawalan ako ng malay sa braso nito. Bahagya akong nagising na masakit ang mata, at nang maalala kung bakit ito masakit. Napahikbi ako at nung maramdaman na may nakayakap sa aking katawan napahiyaw ako sa gulat, at marahil na rin sa kaba.

"B-baby...its me. It's me...hush, walang mananakit sa'yo. I'm here." Paos nitong bulong, sa una hindi ko pa rin magawang kumalma. Nung halikan ako nito ay bumalik sa akin ang tagpong 'yon, nanginginig ako sa takot. Niyakap pa niya ako pero todo piglas ako, sigaw ako ng sigaw.

"Huwag mo akong hawakan!"

Ang mga halakhak at ang mga ginawa ng matanda ang pumapasok sa isip ko, natigil lang ako sa kakasigaw ng makaramdam ng kirot sa bandang braso. Bumigat ang mga talukap ng aking mga mata. Maya'y maya ay tuluyan na akong napapikit at sa pangalawang pagkakataon ay nawalan na naman ako ng ulirat.

Kaya sa pag gising ko ulit ay inaakala kong natutulog pa ako nung marinig ang boses ni Theo. Wala akong kasama sa silid kaya tiyak na nasa labas ang pinsan, nasa puntong aalisin ko na sana ang kumot ng biglang bumukas ang pinto. Si Rezoir ang pumasok, alam kong siya kanina ang nagpapalma sa akin. Pero kinain ng takot at kaba ang aking sistema, alam kong may kinalaman sa pagpapakalma ang itinurok nila kanina. Nasa bandang pintuan lang siya tinitignan ako at hindi talaga gumagalaw sa kinatatayuan.

"I-I'm sorry..." bulong ko. Kung hindi sa kanya marahil nagawa talaga ng matanda ang nais niya. Nanubig na naman ang mata ko, kung sana sinunod ko ang nais niya. Napasinghap ako at naitago ang mukha sa sariling palad. "I...was so scared...paano kung nahuli ka? Paano kung," napahagulgol ako. Dahil sa totoo lang hindi ko minsang naisip na mapapahamak ako, kung sabagay sa Romblon ako lumaki at nag ka isip. Nasanay akong nasa isip ay ligtas ako, dahil kilala ako ng mga tao. Sa lugar na kinaroroonan ko ay alam ko may pake sila sa akin, habang rito...baguhan pa lang at masiyadong malawak ang lugar.

Mga taong hindi pamilyar sa atin kaya hindi natin masasabing ligtas tayo. Naging masiyado ba akong na enganyo?

Sa pagkakataong ito hindi ako nagpumiglas nung ikulong ako nito sa kanyang mga braso. Umiyak ako sa bisig niya habang sinasabi kung gaano ako katakot, tahimik lang siya. Pero sa pagiging tahimik niya at pagyakap lang sa akin ng mahigpit ang siyang tuluyang nagpakalma sa akin.

Nung maayos ayos na ang pakiramdam ko, doon ko tinanong kung bakit at paano narito ang pinsan kong mula pa kanina. Inilalabas nito ang galit niya. Magkayakap pa rin kaming dalawa, hinahaplos nito ang buhok ko. Tanaw ko ang bintana habang ang baba ko ay bahagyang nasa balikat nito, nakakagaga mang aminin. Pero kumportable ako sa ganitong posisyon...kahit no'n pa mang nalaman ko ang kagaguhan nito. Oo, kumportable ako sa paligid nito kahit galit na galit ako sa kanya.

"His in my company no'ng sumabog ako." Napaayos ako sa pagkakaupo at agad kumalas sa pagkakayakap sa kanya. At tinitigan siya, hindi naman nito tinanggal ang kamay na nasa bewang ko.

"What do you mean?" may ideya na ako pero huwag naman sana. Matalim niya akong tinignan, laglag ang balikat ko sa sinabi nito.

"I was so mad when I found out you left, even though I've told that we will go home together."

"Anong sasabihin ng mga tao sa akin bukas niyan?!" reklamo ko pero nagulat ako nung kinagat niya ang balikat ko. Masama ko siyang tinignan, masiyado naman 'ata nagiging kumportable ang lalaki. "You won't work for the time being,"

"What? But you need me! At saka ano na lang ang iisipin ng mga empleyado mo?"

"After what happened, you think I would let you work?! I'm your boss, you should listen to me!"

"But still "

"Your so stubborn, what happen when you didn't listen to me huh? You could- fuck!" gigil niyang ibinaon ang mukha sa leeg ko. Hindi ako makagalaw sa ginawa niya, at sa paraang mismo kung paano nagbago ang anyo ng kanyang mukha. Para siyang naiiyak...hindi ko alam pero hindi ko mapigilan ang mga kamay ko. Parang may sariling buhay ang mga ito at pumunta sa kanyang buhok at marahang sinusuklay, after all I want to calm him... perhaps. "You're the one who could kill me chérie...what happen to you is now of my fucking damn nightmare. Just...just fucking stay with me, I might kill someone if your out of my sight. Damn, I'm so fucking damn smitten...I fucking admit it!" natigil ang kamay ko sa pagsusuklay sa kanyang buhok. Humiwalay siya sa akin at nagkatitigan kaming dalawa, awang ang aking bibig.

Just a heads up: FindNovel.net is the only place to read the complete version of this book for free. Don't miss out on the next chapter-visit us now and continue your journey!

"Don't tell me your..." umiling iling ako at pagak na natawa. "You're not! Hindi totoo 'yang nararamdaman mo, that just a pity."

"I know, I won't deny how fuck I am, but I was so lost...believe me. I can really kill that man out of my anger chérie. Tangina...sa tingin mo ba ipapa-track ko ang sasakyan na nakuha sa cctv kung libog lang 'tong nararamdaman ko? Hindi! Tangina sa Cebu pa lang natamaan na ako, pero may mga pangyayaring siyang talagang nagpapalalim sa nararamdaman ko,"

Naiiyak ako sa frustrated, alam ko aware ako sa pagiging gago niya. Dapat hindi ako makuha at maniwala sa kanyang mga salita, dahil sino ba naman ako? Sa pagkakakilala ko kay Althea, alam ko wala ako sa kalingkingan ng mga babaeng nagdaan sa buhay niya.

Pero mas naiyak ako sa sunod na sinabi nito. Naguguluhan ako at higit sa lahat hindi ko inaasahang ang isang araw na pag papanggap...heto at nahihirapan sa hinaharap.

"Kalat na sa kompanya na fiancé kita, nung sinabi ko sa'yo ang tungkol sa media. Nagawan ko ng paraan na huwag ipalabas sa media ang tungkol do'n."

"And what do you want me to do?" singhap ko. Pinunasan nito ang luha ko sa mata at binitawan ang mga salitang hindi ako handa.

"Let's get married."

"W-what? Are you freaking serious?!" gulat na bulalas ko. Pero hindi nagbago ang mukha niya, seryoso pa rin siyang nakatingin sa akin. Hindi siya nagbibiro.

"After what happened 'yan talaga ang sasabihin mo? Anong kahibangan ito?!"

"Kung ang kahibangan lang 'to ang makakapagsabi sa aking magiging ligtas ka na, pag ka tapos nito. Gagawin ko, ayokong mapahamak kang malayo sa mata ko. Dahil ka pag nasa malapit ka...maiiligtas pa kita." "Rezoir!" naiiyak na tawag ko sa kanyang pangalan. "Huwag mo namang gawing laro ang pakikipag kasal sa isang tulad ko!"

"Sa tingin mo ba laro lang ito? At isa pa...alam ni Theo ang nangyari sa'yo I've made deal with him. Para lang hindi ito makarating sa pamilya mo, hindi ba at 'yon naman ang gusto mo?"

Wala akong masabi sa kanya. Hindi ko alam na ganito narating ang isip niya, what now Azeria? Nakahanap ka na ‘ata ng taong makakapagtikom sa bibig mo...and he doesn't even know my real name and yet. He wanted to marry me.

"Are you sure you aren't doing this out of pity?"

"Why do you think I will do that? Kahit hindi man nangyari ang ganitong tagpo sa'yo, sa huli alam kong kukunin ko rin ang kamay mo sa mga magulang mo."

"You're not also a jerk...your crazy too." Ngumisi siya sa sinabi ko, kahit saang banda ko tignan. Wala na akong kawala rito.

"Are we good now?" napatikom ako ng bibig at napanguso. Bahagya ko siyang pinagtaasan ng kilay.

"Ayokong maging kabit."

"What are you saying?" tawa niya.

"You," turo ko at kinuha naman agad niya ang daliri kong na ka turo sa kanya. Sabay halik nito sa likod ng palad ko. "marami kang babae. Kaya dapat hindi ako umoo sa gusto mo."

"And may I know why can't you say no to me then?"

"Dahil kahit saang banda ko tignan wala na akong kawala," napabuntong hininga ako nung sumagi sa isip ko bigla si papa. "And as you said alam ni Theo ang nangyari, ayokong malaman ni papa ang nangyari. Ayokong bigyan ng sama ang loob niya, baka magsisi pa itong pinayagan ako rito sa Manila."

"Are you regretting now?"

"Everything happens for a reason, nangyari na ang dapat mangyari. Kinakailangan ko na lang mag ingat sa susunod."

"I'll make sure that bastard would rot in hell, don't think about it anymore."

"Uuwi na ako." Basag ko sa seryosong usapang meron kami. Kunot ang noo niya sa sinabi ko.

"You will eventually become my wife from now on, and it should be right if your stay here...with me."

"Hindi pa ako handa sa kasal...at mas lalong hindi pa ako handa na titira tayo sa isang bahay. Masiyado naman 'atang mabilis ang lahat."

"Outside is not a safe for you baby, kaya dito ka na titira sa bahay ko."

"Mas hindi nga safe rito e'." bulong ko.

"I heard you." Napanguso ako at napatingin sa pinto, wala na akong naririnig na ingay sa labas. Humugot ako ng malakas na hininga. "What's the problem?"

"It is okay with you to marry me...kahit hindi mo ako mahal?"

"We can learn to love each other."

"Paano kung hindi mag work?"

"Susubukan kong mag work, mag umpisa man tayo sa ganitong set up. Sa huli alam ko ito rin ang ating kahahantungan."

Is it? Hindi kaya masiyado naming minamadali ang mga bagay bagay? Hanggang saan aabutin ang nasimulan naming pag papanggap lamang?