Wildest Beast (Hillarca Series 01)

DEMON

ANG maisip na ganito ang naranasan ng aking ina sa mga halang na kaluluwa ng mga taong narito. Hindi ko kaya...hindi ko kaya ang sakit at bigat na nararamdaman niya habang nasa ako ay nasa sinapupunan niya. Ngayong kasama ako ang anak...naiintindihan ko si Mama. Kapag naging isang tunay ka ng isang ina, ang anak mo lang ang 'yong inuuna.

Matinding galit ang nararamdaman ko habang kaharap ko ang taong pumatay sa aking...ina. Matinding ngisi ang nakapaskil sa kanyang labi. Na para bang ikinatutuwa niyang husto na narito ako, titig na titig siya sa mukha there is a bit longing at his face. Na siyang ikinataas ng mga balahibo ko.

"Kamukhang mukha mo si Midori," wika niya. Kuyom ang kamao ko, how dare him to called my mother's name! "Kuhang kuha mo sana lahat sa kanya, ngunit ang 'yong mga mata." Nababaliw siyang natawa na parang may naaalala. "Matang siyang ikinakagalit ko ng husto," tumayo ito at nilapitan ako. Itinaas niya ang baba ko gamit ang kanyang daliri. "mana sa ama mo." Aniya. Masama ang pagkakatingin ko sa kanya.

"Anong kailangan mo sa akin?!" galit na sigaw ko sa kanya. Napaigik ako nang sampalin ako ng babaeng siyang kumuha sa amin. Nang makitang hindi ako nagpadaig sa sampal niya, muli ay itinaas nito ang kanyang mga palad. Hinintay ko na dumapo ang kanyang mga kamay sa mukha ko, pero pinigilan siya ng kanilang pinuno.

"Stop it Susan, wala kang karapatan para pagtaasan siya ng kamay!" galit na wika niya sa babae. Napayuko naman ang babae, kung tutuosin di hamak na malapit ang edad namin sa isa't-isa. "Step back," puno ng authority ang boses nito. Hindi nagdalawang isip ang babae at sinunod nito ang kanyang gusto. Nang sa akin na mabaling ang kanyang mga mata, gusto kong mandiri nang bigla ay para itong...kumalma.

Hindi ko maatim na ang isang tulad ko ang magpapatahan sa kanya...hindi ko matanggap. Hindi ko matanggap, na ngayon kilala at kaharap ko na ang taong pumatay sa ina ko. Hindi ko matanggap na ang naranasan niya ay mararanasan ko rin. Ilang paghihirap pa ba? Hanggang kailan matatapos ang lahat ng 'to? Isa-isang nagsibagsakan ang mga luha ko. "A-ang anak ko...nasa'n ang anak ko?" nanghihinan kong saad. Hindi ko nalabanan ang antok, tao pa rin naman ako at isa sa tulog para kumuha ng lakas ang isang tao.

Pero pag gising ko ay wala na si Rayver sa tabi ko. At ang taong 'to...ang siyang bumungad agad sa mata ko.

Nginitian niya ako at agad hinaplos ang aking mukha, todo ilag naman ako sa mga kamay niya. "Don't worry, nasa ligtas na lugar ang anak mo. Siguraduhin mo lang na huwag mong papainitin ang ulo ko, dahil na sa akin ang anak mo." "You're a fuckin' demon! I hate people like you! I hope you rot in hell!" puno na hinanakit kong sigaw. Pero sa pagkakataong 'to ay nakita ko ang ngiting tagumpay ng babae, nang sampalin ako ng big boss nila.

Madiin ang pagkakahawak niya sa buhok ko. Bahagya ng magkalapit ang aming mukha, igting ang kanyang panga.

"Are you really securing the security of your child...or what?" madilim ang mga mata nito.

"W-wala akong atraso sa'yo." Bulong ko. Napasinghap ako nang bitawan na nito ang buhok ko, ramdam ko ang sakit sa aking anit. Habol ko ang aking hininga.

"The day you born," pinagpagan nito ang suot niyang pantalon. Mariin ang pagkakatitig sa akin ng mga mata niyang, kasing dilim ng kadiliman. "you're in my to list priority. To rid easily but brutally."

Malademonyo siyang napahalakhak. Ngayon na hindi ko nakikita ang anak. Matinding takot ang nararamdaman ko, may kung ano itong sinenyas sa kanyang mga tauhan.

"Isakay niyo na 'yan!" sigaw niya.

"Nasa'n ang anak ko?! Mga hayop kayo!" nagpupumiglas ako. Ngunit sapo ko ang aking tiyan ng ako'y kanilang sikmuraan. Umiikot ang paningin ko, agad nila akong binuhat. Bukas ang aking mga mata, ngunit ang paligid ko'y magulo. Ang mga kamay at paa ko ay nakatali, kahit hilong hilo ay nilalabanan ko ang sarili na huwag mawalan ng ulirat. Umiiyak ako habang buhat nila ako.

Rayver...

Ang anak ko...

Oh god, please save my baby...kahit ang anak ko lang ang iligtas mo.

Nang bitawan at i-upo ako ay pansamantalang luminaw ang paningin ko. Ngunit panandalian lamang ito dahil may kung ano silang tinurak sa akin, na siyang nagpalabo sa paningin ko ng husto. Palabo ng palabo ang paningin ko...ngunit nag pandinig ko. Klaro...klaro sa akin ang kanilang mga himig. Ang tunog ng isang helicopter ang siyang nagpagulo sa kanila.

"Tangina!" mura ng mga ito. May kung anong natumba, dahil hindi pa rin gaano malinaw ang mga mata. Hindi ko alam kung ano ang dahilan ng pag-panic nila. Ngunit ang malamang nagkakagulo sila, nagkaroon ako ng pag-asa. May humablot sa akin at nang magsalita ito ay nalaman kong si Susan.

Rinig ko ang pagsara ng pinto. "Tangina!" mura niya. Tumatama na ang epekto sa akin ng bagay na kanilang itinurok sa akin, hindi ko maramdaman ang aking katawan. Parang naging magaan, ngunit ako ako makagalaw. Binuhat ako ni Susan, isa siyang masamang tao...kaya hindi na nakakapagtaka na malakas siya. Patuloy pa rin ang takbo ng barko. "Sa tingin ba nila dito na magtatapos ang lahat? Hindi!" muli ay rinig ko na naman ang tawa niyang nakakarindi sa tenga. "Ikamusta mo na lang ako sa ina mong dahilan ng aking paghihirap Tacata, hindi man ako nagtagumpay sa pag patay sa kanya. Magtatagumpay naman ako sa anak niya!" at sa oras na itulak ako nito. Nang unti-unting lumulubog ang katawan ko sa karagatan, ramdam ko pa ang malakas na pagsabog. Dahil nakatali ang mga paa't kamay ko, hindi ko magawang ipadyak ang mga ito.

Rezoir...

Papa...

Rayver...

Kinakapos na ako ng hininga. Gusto ko pang maranasan ang isang masayang pamilya...gusto ko pang maging isang mabuting ina. Gusto ko pang may isang bukas para makasama ang mga Tacata at Hillarca...ayokong mawala ako sa mundo ng ganito... Baby... I'm sorry...

PARADISE, if I should describe the place...I would tell it's a paradise. Mga hindi mabilang na paru-paro. Mga nagsasayawan na sanga ng mga puno, ang mga tawanan na maririnig sa ibang dako. Paraiso.

Mga yabag ng mga kabayo ang siyang nagpabalik sa aking huwisyo, bago ko pa man matignan ang aking likuran. Isang tinig ang isang umalingawngaw. "Tabiiiii!" nanlaki ang mata ko. Palapit ng palapit sa akin ang kabayo, palakas na palakas naman ang pagtibok ng puso ko. Sa takot ko ay napapikit ako, isang segundo...dalawang segundo...tatlong segundo... isang daing ang dahilan kung bakit tuluyan ko ng binuksan ang mga mata. Nahulog na ang lalaki sa kanyang kabayong sinasakyan, hawak nito ang binti at paulit ulit na binabanggit ang salitang.

"Shit!"

Hindi mag sink-in sa utak niya ang mga nangyari, awang ang bibig siyang nakatayo. Pinagmamasdan ang lalaking nakahiga sa lupa, dumadaing habang patuloy na nagmumura.

Why are you in state like this, Azeria? piping tanong niya sa kanyang sarili, nang mahimasmasan sa nangyari. Ay mabibigat ang mga hakbang niyang pinuntahan ang lalaki, nanlilisik ang mga mata niyang tinignan niya ito. "You!" turo niya. Napatingin naman sa kanya ang lalaki, at sa sunod niyang ginawa ay napasigaw ng malakas ang lalaki. Sinipa niya ang binti nitong hawak niya na alam niyang masaki. "Don't ride a horse if you don't know how to ride it...idiot!" at agad siyang tumakbo pabalik sa hacienda. But being a clumsy she is...nadapa siya. Napapikit siya, at nang imulat na niya ang kanyang mga mata.

Just a heads up: FindNovel.net is the only place to read the complete version of this book for free. Don't miss out on the next chapter-visit us now and continue your journey!

"You could drown for Pete's sake Israel! May tama ka ng baril, tapos lumangoy ka pa talaga!" si Mama Serena.

"I-I'm sorry Ma...but do you think, I would let my wife drowning in fuckin' death? No fucking way!"

"Rezoir!"

"Daplis lang ng bala 'to Ma, ang mahala naman ay naligtas ko ang aking mag-ina..." napaluha ako. There...were save. Napahagulgol si Mama Serena. "You know how I hate...the ocean."

"Hush baby...everything's fine now." Pagpapatahan ng kanyang asawa. Nang mapatingin sa aking gawi si Rezoir, nanlaki ang mata nito at mabilis na lumapit sa akin.

"B-baby..." isang salita lang ang lumabas sa kanya, napahagulgol na ako ng husto. Agada ko nitong niyakap at hinagkan. "Ssshh...your safe now, your safe." He whispered.

"I-I'm sorry...I didn't know she's not-" he cut me using his lips. Siniil ako nito ng halik, ngunit nang may pumapatak sa aking mukha...doon ko na pagtantong umiiyak siya. "B-baby..." masuyong tawag ko. Mahigpit ang pagkakayap nito sa akin, nanginginig.

"Fuck! Takot na takot ako...baby halos mabaliw ako nang hindi ko kayo madatnan. Tangina...kung sana..." I cupped his face, umiling iling ako sa kanya.

"D-don't...don't blame yourself." dahil hindi niya kasalanan...hindi ko kayang marinig ang paghihirap sa boses niya.

Mas naging mahigpit ang pagkakayakap ko sa kanya, takot na takot pa rin ako. Ang akala ko...huli na, huling masisilayan ko sila. Ngunit...hindi niya ako binigo, narinig niya ang hiling ko.

Na bigyan niya ako ng pagkakataong mas sumaya pa...at tinupad niya. Sa pagyakap at paghalik sa akin ni Rezoir ang siyang nagpakalma sa akin, and some demon thing inside my head subside. I am safe.