SWNOVELS Chapter CHAPTER 72
PATRICIA'S POV (Lost)
A very familiar white ceiling welcomed my sight as I opened my eyes.
I could hear the sound of machine beside my bed. I roomed my eyes around. I'm in the hospital.
Hindi ko masyado maigalaw ang katawan ko. Nakaramdam ako ng mabigat sa kamay ko kaya bumaba ang tingin ko roon. I saw someone sleeping.
"Jess?" I called in a low voice. Her face was resting on my hand.
Mabilis umangat ang ulo niya at gulat na napatingin sa'kin. "You're awake!"
Tumayo siya at hinawakan ako sa ulo. "May masakit ba sayo? Ulo, katawan, binti o kahit saan pa! Sabihin mo sa'kin,"
Napangiwi ako sa boses niya. Annoying as ever.
Hindi ko siya sinagot at nag patuloy sa pag libot sa paligid. Bakit ba ako narito?
"What happened to me-"
Hindi ko na naituloy ang sasabihin ng sumagi sa isip ko ang senaryo isang gabi. Magkasama kami ni Jess na pumunta kay Callum pero nakita namin na magkasama sila ni Zara. We had little arguments that night that will turned me, into this...
Nanlaki ang mata ko ng maalala na ang buong nangyari. Unti-unting bumaba sa tiyan ang mata ko at napatakip sa bibig. My baby...
"P-Pat..." nahimigan ko na agad ang lungkot at kaba sa boses ni Jess.
"H-How's my baby?" my voice trembled. "My baby is safe right, Jess?"
Iniwasan niya ang mata ko.
She didn't answer, instead, her eyes started welling up with tears as she began shook her head. Hindi niya na ako matignan ng diretso ngayon. Lumapit na lang siya sa mga pagkain na nasa lamesa. Hinaplos ko ang tiyan ko pero wala ako'ng maramdaman na saya at buhay mula rito. Nag simula ako'ng kabahan.
"You were slept for 14 hours so you must be hungry-"
"I don't care!" I cut her off, shouting. "I'm asking you about my baby! Why I can't feel my baby anymore?! What happened?!"
Umagos agad ang luha ko at pilit inalis ang kumot sa katawan. Natataranta si Jess na lumapit sa'kin dahil natatanggal na ang mga suwero na naka-kabit sa braso ko.
"Don't move-"
"Don't touch me!" umiiyak kong sabi at halos lumaglag ang panga ko ng matanggal na ang kumot.
My tummy is not that big anymore and I felt...empty inside.
Nag simula manginig ang buong katawan ko. Napako lang ang tingin ko sa aking tiyan. Parang tubig na mabilis umagos ang mga luha ko.
Tumingin ako kay Jess at nakitang naiiyak na rin siya.
"N-No, this is not true..." I cried. "This is not happening. My baby is f-fine..."
I keep sinking in my mind that words but my heart felt opposite. I suddenly felt broke inside. What I'm feeling right now is different. I feel incomplete... "Jess, tell me that my child is fine, please..." I begged and cried more. "Where's mommy? Daddy and Jordan?!"
Natataranta si Jess at hindi alam kung lalapitan ba ako.
Bumalik ang ala-ala ko noong una ako'ng napunta sa ospital. That's when the ambush happened. It's my second time being here and it's really sucks this time. "P-Pat, wag kang sumigaw..." mahinang usal ni Jess at ibinalik ang suwero ko.
"How can I calm down if you're not answering my question!" this time, I held her arm so tight, I saw her flinch. "Tell me, the child inside me is fucking fine! Right?!"
Napuno ng takot ang buong katawan ko ng unti-unti siya'ng umiling. Umawang ang labi ko habang ang mga luha ay malayang umaagos.
"S-Sorry, Pat..." she started sobbing. "You had miscarriage that night..."
Sunod ko ng narinig ang pag iyak niya.
Nabitawan ko ang braso niya. Biglang nanghina ang katawan ko at bumalik sa pagkakahiga. Parang ang hirap paniwalaan ng sinabi niya. Ayaw kong maniwala pero salungat ang nararamdaman ko. I can't feel my child anymore inside me...
No, it can't be. There's no way that I will lose my child! Siya na lang ang lakas ko ngayon kaya hindi pwede!
Umiling ako habang humihikbi. "H-Hindi pwede, Jess...hindi pwedeng mangyari ang sinasabi mo," tinitigan ko siya sa mata. "Where's the doctors? Let me talk to them!"
Hindi ako papayag.
Tinanggal ko ang kumot at itinapon 'yon, kahit ang mga unan! I keep shouting and asking for the doctors but Jess just panicking. Hindi niya ako malapitan. "Iharap niyo ako sa doktor para malaman kong ayos lang ang baby ko! I can't lose my child like that! No way!"
Panay ang sigaw ko at inaalis ang kamay ni Jess sa braso ko, pinatitigil niya ako.
"Masama sayo ang magalit ngayon-"
"I don't care!" I shouted loudly. "Where's my parents? Call them now!"
Hinahabol ko na ang hininga ko kaya humagulhol na lang ako nang wala na ako'ng makita na pwedeng ihagis sa lapag. Lahat ng gamit ay nag kalat na.
Paulit-ulit kong hinahaplos ang tiyan ko pero wala na talaga ako'ng maramdaman dito. Parang pinipiga ang puso ko nang maalala ang mga dugo sa hita ko kagabi. Mabilis ako'ng umiling. No, buhay ang anak ko. Please...I can't lose my child. Please, someone slap me to wake me up to this nightmare...
Naaninag ko si Jess na pinupulot ang mga bagay sa sahig pagkatapos ay lumayo at may tinawagan. Bigla ako'ng nanghina at halos hindi na ako makahinga sa sobrang pag iyak.
I felt so weak. Nanghihina kong binagsak ang katawan sa kama at tahimik na umiyak. I covered my face with my trembling hands.
"Gising na po siya, tita..." rinig kong sabi ni Jess sa kausap. "U-Umiiyak po at nagwawala kanina,"
Hindi ko dapat ito nararanasan. Hindi ko dapat iniisip 'yon. Buhay ang anak ko.
Napatigil lang ako sa pag iyak ng bumukas ang pinto at nakita ko si mommy, daddy at Jordan.
Mas lalong sumabog ang luha ko ng makita ang naiiyak na si mommy at sinugod ako nang yakap. "Patricia, how are you feeling?" she asked so concerned.
"M-Mommy, how's my baby?"
Biglang lumatay ang sakit at tuliro sa mata niya. Nilingon ko si daddy at Jordan pero kapwa pagka-awa rin ang nakikita ko sa kanila.
What the hell is this? I don't like how they look at me with sympathy!
"Sumagot kayo! What happened to me last night after I bleed?" hinawakan ko ang kamay ni mommy pero pilit siya'ng umiiling. "P-Please...tell me we're fine! I can't-" "What's happening here?"
Bumukas ulit ang pinto at pumasok ang isang doktor, nagtataka ito.
Agad ako'ng nabuhayan. "Doc! K-Kamusta po ako at ang...anak ko?"
Hindi agad nakapagsalita ang doktor at tumingin muna kila mommy. Umayos ako ng upo at nag hintay sa sasabihin. Naaninag kong lumapit si Jess sa gilid ko at hinawakan ako sa balikat. Seems comforting me. The doctor cleared her throat. "I'm sorry Mrs. Velasquez but your child is no longer in your tummy. Your child is gone because you had a miscarriage caused of heavy emotions..."
Ang mga sumunod niya'ng salita ay tila paulit-ulit na nag echo sa ulo ko. Bawat kibot ng labi niya, parang may sumasaksak sa dibdib ko sa sobrang sakit.
Umiling ako at nag simula ulit umiyak.
"B-Bakit?" halos pabulong kong sabi. "How I lost my c-child?"
Mas lalong rumehistro sa mukha nila mommy ang awa habang tinitignan ako'ng malugmok. Ganoon lang kabilis? Nawala na agad ang anak ko?
"Uh, your friend mentioned that you fell on the old floor that caused your bleeding" the doctor explained. "A pregnant woman like you shouldn't be stress over things. Shouldn't be emotional every time..." Bumalik sa isip ko ang mga araw na halos umiiyak ako buong gabi dahil sa nalaman ko kay Zara at Callum. It was hurt as hell so I can't help but to just cry every time I remember that!
But last night, I saw the whole truth. He even protected that woman against me!
"Pinagkaisahan nila ako!" malakas kong sigaw, nagitla rin ang doktor. "They treat me so stupid! They cheated on me and even killed my child!"
Lumapit sa'kin si daddy at Jordan pero hinahampas ko ang kamay nila.
Ang galit ko kay Callum at Zara, muling bumaik pero ngayon...sobrang galit at pagkamuhi na ang nararamdaman ko na hindi ko na kaya ipaliwanag! I badly want to hurt them!
They both look at me like as a trash and stupid that so easy to fool!
"Anak, calm down please..." mommy uttered. "Walang may gusto ng nangyari,"
Tumalim ang mata ko kay mommy. "No! They want me like this! They are the reason why I'm here and lost my child!"
Pakiramdam ko'y sasabog na ang katawan ko sa sobrang galit. Kinakampihan niya ba ang taong 'yon? Kahit ba naman sa ganitong sitwasyon?!
"Uhm... Patricia?" the doctor called. "I think it's not good if you'll express too much emotions like that," she said in a caring way. "Kagagaling mo lang sa-"
"I don't fucking care!" I shouted my lungs off. "How can I calm down now if I already lost my child?! How!"
Nag pumiglas ako at muling itinapon ang mga bagay na nahahawakan ko.
Lahat sila ay tuliro at hindi malaman kung ano'ng gagawin. Iniiwas ko ang braso ko kila mommy nang akma ako'ng hahawakan. Narinig kong lumabas na ang doktor at bigla ako'ng hinigit ni mommy para sa mahigpit na yakap. My arms weakened.
Her tight suddenly send a warmth to my whole body. I stop shouting, instead, I cried silently.
"You need to be strong," she caressed my hair so I cried more. "We're here..."
I sob so hard to her shoulders.
Sobrang sakit. Hindi ko matanggap na ganoon lang 'yon kadali. Hindi ko man masyadong sinasabi sa kanila pero...excited na ako'ng makita ang anak ko pero nangyari naman ang bangungot na ito!
Sa kalagitnaan ng pag iyak ko ay bumukas ulit ang pinto.
The moment I saw who entered, my blood immediately boils inside.
I met Callum's tired eyes that widened when he saw me. He's the reason why I'm suffering right now...
"P-Patricia? You're already awake..."
Nakuha niya pa ngumiti sa gitna ng panlulumo bago lumapit. Mabilis nanginig ang mga kamay ko.
Agad ako'ng kumalas sa yakap ni mommy at nang nakalapit na si Callum sa gilid ko, binigyan ko siya ng malakas na sampal.
Umawang ang labi niya. Kita ko kung paano lumatay ang sakit at gulat sa kanya.
"You had the guts to show your freaking face here!" I shouted and cried hard again.
Damn, I don't even know if I was able to stop from crying.
"Patricia! Ano ka 'ba!" saway ni mommy at nilapitan si Callum. "I'm sorry for her behavior-"
"Just make him leave! I don't want to see the reason why I lost my child!" sumigaw ulit ako at pinaghahampas siya.
Callum stunned. He looked at me with teary eyes.
"I-I'm sorry..." his voice trembled.
Malamig ko siya'ng tinignan.
"Ano'ng magagawa ng sorry mo? Maibabalik ba niyan ang anak ko!"
He scoffed and look away. Hindi nakatakas sa'kin ang luhang pumatak sa mata niya.
"I didn't mean to do that, I swear," he whispered. "I just want us to be okay but-"
"Just fucking shut up! I'm so tired of your lies! You cheater!" sinampal ko ulit siya ng ilang beses hanggang hilahin na siya ni daddy palayo.
Si mommy naman ay pumunta sa harap ko. "Patricia, stop it, please..."
"Paalisin niyo na ang lalaking yan!" pagmamakaawa ko. "Sobrang sakit...ayaw ko siya makita, mommy..."
Nahagip ko ang maliit na bag ni mommy at ibinato 'yon kay Callum na tila wala sa sariling nakatayo. Nakatitig lang siya sa'kin at malungkot ang mata. I don't care about him anymore. "I'm not going to please you anymore," mariin kong sabi sa kanya. "Y-You son of a bitch-"
"Patricia, your mouth!" agad na saway ni daddy.
Suminghap si Jordan na kanina pa tahimik. "If that guy is really cared for my sister, he will leave by himself. Narinig niya naman siguro na ayaw na siya makita,"
I started sobbing when Jordan came near me, he caressed my back as well as Jess.
Nakita kong may ibinulong si daddy kay Callum at tumango naman ito bago tumingin ulit sa'kin.
I looked at him with my eyes full of anger. "Y-You killed my child..."
Bumagsak ang balikat niya at tumulo ang luha.
"A-Anak ko rin 'yon, Pat..." nanginig ang boses niya. "It's not my intention. I'm also in pain right now-"
"Bullshit! Stop pretending!" sigaw ko sa sobrang irita. He's really a liar. "Stop acting like you're hurting! You didn't love me nor our child-"
"It's not true-"
"That's the truth, dumbass! Get out!"
My chest skipped. Bigla ako'ng nanghina sa pag sigaw at nakaramdam ng hilo.
"Are you okay, anak?" ani mommy, natataranta.
The moment I lifted my head, my sight started to get blurry. I heard their worried words until I eaten by dark.
-
I woke up again.
Hiniling ko nga na sana hindi na lang ako nagising. Sobrang hapdi ng mata ko sa sobrang iyak kanina. Nang maalala ko na naman ang dahilan kung bakit ako narito, umagos na naman ang mga luha ko. Walang ingay sa paligid at nang libutin ko ng tingin ang buong kwarto, nakita ko si Callum sa gilid ko, natutulog.
Biglang sumikip ang dibdib ko at bumalik lahat ng sakit.
Gustohin ko man na sampalin at itaboy siya, nanghihina na ako. He's really torturing me, huh? He shouldn't be here!
I didn't wake him up instead, I cried silently. Seeing him now makes my heart throbbed in anger. I hate you so much, Callum!
No words can explain my hate towards you. I just don't hate you, I despises you...