Respectfully Yours

Anikka

"Anikka, calm down, I'm just getting you some medicine."

BOOOOOOOOGGGGSSSSHHH!

"Lukas please don't leave me." Hinigpitan ko yung yakap ko sa kanya para hindi siya makaalis. Ayoko siyang mawala sa tabi ko ngayon, because I am freaking scared of thunders. Kapag nawala siya ay baka mamatay ako sa takot.

"I don't baby, shhhh I'm here."He hugged me back, like he's assuring me that I am safe.

Sa tuwing aalis siya pinipigilan ko siya, kahit sabihin niya na kukuha lang siya ng gamot. Ayokong mawala siya sa tabi ko, dahil ramdam ko pa rin yung takot na bumabalot sa katawan ko, dahil hanggang ngayon ay kumukulog pa rin. Baka kapag umalis siya ay mamatay na ako sa takot.

Hanggang sa mapagod na ako kakaiyak ay hiniga na niya ako sa kama. Like what I said hindi pa rin niya ako iniiwan. Nakasandal ako sa kanya habang niyayakap ako.

Those arms of his are willing to protect me, iyon na nararamdaman ko, kaya unti-unti rin na nawawala ang takot ko.

Tuloy, missed my mom doing this to me, sa tuwing may kikidlat at kukukog nandoon siya sa tabi ako at yayakapin. Ngayon kasi hindi na niya ginagawa iyon sa akin, dahil ginawa na nilang soundproof yung kwarto ko, para hindi ko na marinig ang kulog ng kidlat. Ever since I was a child may malaking phobia na ako doon.

Nag-angat ako ng tingin, nagtama ang mga mata namin, dahil nakatingin siya sa akin. Parang iba yung mata niya ngayon, puno ng sinseridad, hindi yung dati na parang hinuhubaran ka. Tapos hindi ako nakakaramdam ng ilang sa kanya, kahit nakayakap pa rin siya sa akin. Ningitian ko na lang siya habang nakatingin sa kanya. I wish sana laging ganito ang mga titig niya at sana lagi rin akong komportable kapag kasama siya.

Nagising na lang ako na wala na siya sa tabi ko. Oo magkatabi pa rin kami sa pagtulog, hindi talaga niya ako iniwan.

Hinipo ko yung sarili ko, wala na akong lagnat. Kahit hindi ako naka-inom ng gamot kagabi, siguro ay malaking tulong yung init ng yakap ni Lukas.

Napangiti na lang ako.

Kung tutuusin ay iba ang version niya kagabi, ang amo amo niya. Pero iba ngayon eh. Iba talaga, hindi ko maiexplain, but I know it is special. Is it his hug? Siguro dahil namiss ko si mama sa kanya. Tuloy biglang pumasok sa isip ko? Siguro ay dapat ay makipag-ayos na talaga ako sa kanya, though wala naman kaming masyado pinag-awayan. Nakakasawa naman kasi na lagi akong nagagalit sa kanya. Ang pangit ko na nga, papapangitin ko pa lalo ang sarili ko kung lagi akong galit. Saka siguro baka mas bumait siya sa akin kapag bumait na rin ako sa kanya.

Bumangon na rin ako sa higaan, para puntahan siya. Nagmumog, naghilamos at nagsuklay ng buhok, para naman magmukha akong tao.

Pagkalabas ay agad akong dumiretso sa kusina, alam ko na nandoom siya.

Hindi nga ako nagkamali, nandoon nga siya, naghahain ng pagkain sa tray. Siguro ay dadalhin niya sa akin

"Ehem!" Sinadya ko iyon para makuha ko ang atensyon niya, hindi naman ako nabigo doon, dahil lumingon siya sa akin at nginitian ako, kaya ginawaran ko rin siya ng isang matamis na ngiti. "Baby ko bakit ka lumabas? Ok ka na ba?

I nod.

Hinipo pa niya yung leeg ko, pati na rin ang noo ko, tila hindi pa siya convinced sa sinabi ko.

"Better!" Sabay ngiti niya sa akin.

Napatitig ako ako sa kanya. Shemay! mas lalo siya gumagwapo. Oo na po gwapo na siya, Inaamin ko na! Exposing his white teeth na tila kumikintab pa iyon sa puti.

Sana lagi na lang siya nakangiti, ayoko ng makita ang ngising niyang nakakakilabot.

"Baby let's eat." Natauhan ako, tsk! Kung hindi sa dashboard chest at chiseled abs niya, yung ngiti naman ang bibihag sa akin. My gosh!

Nginitian ko na lang siya uli, para hindi niya mahalata yung namumuong kahihiyan na bumabalot sa sistema ko.

Lumapit siya sa akin at inalalayan ako papunta sa lamesa. Wala naman na akong sakit, pero kung makaalalay sa akin ay parang nilalagnat pa ako.

He is fond of calling me baby. Mas gugustuhin ko naman na iyon kaysa sa honey, nakaawkward kasi, parang nakakaloko pag siya ng sabi. To way that he delivers the baby ang sweet ramdam mo yung care niya ang too much care niya.

Ang dami ko ng daldal! Kakain na po kami!

Nakahain na ang tig-isang slice na strawberry cheesecake at blueberry cheesecake. Bongga! Saan niya nakuha ang mga ito?

Tapos hanggang pag-upo ay inalalayan pa ako ni Lukas. Siya na rin mismo ang naglagay ng table napkin sa akin.

"Subuan na na kita." Nakangiti niyang sabi.

"Kaya ko na ito." Pagtanggi ko.

"No, susubuan kita." Tinitigan ko lang siya.

Hanggang sa ganoon na ang scenario, nagpipilitan pa kami. He always insisted na susubuan niya ako, but I always say no. I'm ok naman na kaya hindi na niya ako kailangan subuan.

Masyado na niya yata kina-career ang pagbe-baby niya sa akin, akala ko ay kagabi lang iyon, may extension pa pala!

Parang gusto kong kiligin, sa ginagawa niya sa akin. Ang ginagawa niya sa akin, that's too overwhelming, parang sasabog ako. Pero parang ayoko naman dahil nahihiya ako. Sigurado pagtatawanan ako nito. Habang nag-iisip ako kung dapat bang kiligin o hindi ay nagsalita siya.

Ok, if that is my baby wants." Sabay bigay niya sa akin ng kutsara then he just let me to eat that blueberry cheesecake.

Habang kinakain niya ang kanyang strawberry cheesecake, may lungkot sa kanyang mga mata. Tuloy parang naguilty ako of saying no, kasi mukhang nalungkot nga siya nung tinangihan ako. Sana hinayaan ko na lang siya, kung gusto niya talaga career-in yung pagbe-baby sa akin.

Pinagpatuloy ko ang pagkain.

Tsk! Ipagpapatuloy ko nga ba kung ganito naman yung kasama ko, nakasimangot, parang ang lungkot lungkot.

I need to do something to make him smile.

"Sige na, subuan mo na ako." Sabay bigay ko ng kutsara. Tumingin siya sa akin.

"Are you sure."

"lyan na oh, ahhhhh!" Binuka ko na yung bibig ko, para makita niya na super sure talaga ako. Ngumiti pa nga siya tapos natawa pa! Paano kasi todo buka yung bibig ko. Nah! Just do it! Kaysa naman nakasimangot siya habang kasalo ko.

Agad niyang sinubo sa akin yung blueberry cheesecake.

"Daling pakainin ng baby ko ah."

Tapos sinubo pa niya ulit yung cheesecake sa akin, balak pa niya yata punuin yung bibig ko.

"Ayoko na."

"Bakit? kaunti na lang baby oh, ubusin mo na."

"Daddy Lukas ayoko na po talaga, suya na ako."

Tinignan ko siya, kinuha ko yung natira cheesecake mula sa kanya.

"Daddy Lukas alam kong gusto mo pa, kaya ikaw na ang uubos." Sabay kuha ko doon sa kutsara at akmang isusubo sa kanya. Diba kapag ayaw na ng Baby yung food yung Daddy ang kakain. Natapos na din kaming kumain, napaghinga muna kami saglit pero maya maya inaya niya ako na maglakad-lakad sa dalampasigan.

Ang ganda-ganda talaga dito, parang ayoko ng umalis eh. Kahit na ba kasama ko pa itong si Lukas ay okay lang. Total ibe-baby naman niya ako dito. wahahaha!

Habang naglalakad kami madalas magbungo yung mga kamay namin. Malikot kasi ang kamay ko kapag naglalakad ako. Kahit pigilan ko man, nagtatama talaga eh.

Nanlaki ang mata ko at napatingin sa may kamay ko. Parang may paro-parong lumilipad sa tiyan ko.

Paano ba naman kasi hinawakan niya ang kamay ko.

"Para hindi maglikot, alam ko naman na gusto mong hawakan ang kamay ko." Aniya sabay pisil niya sa kamay ko.

Nag-init agad pisngi ko, naghalong hiya at kilig yung nararamdaman ko. Pero mas nananaig sa sistema ko yung kilig. Kung kanina, nag-aalangan ako kung kikiligin ba ako o hindi, Pero ngayon. Oo grabe kinikilig ako.

Yung pakiramdam kasi na first time nahawakan ni crush yung kamay mo? lyon eksakto ang nararamdaman ko. Yung tipong may electric current na nagmumula sa kamay niya tapos nagpupunta iyon sa kamay ko, hanggang sa buong katawan ko, hanggang sa kaloob-looban ko at bibigyan ka pa nung tinatawag na butterflies in the stomach.

Akala ko teenagers lang ang nakakaramdam nito, applicable pa pala ito sa mga katulad ko.

I sigh..

"Don't do anything, Just hold my hand tight baby to let them know that I'm yours."☐☐