Pieces of You

Nang mahimasmasan ako ay hindi ko siya matignan sa mata. Nakakailang pero nararamdaman ko pa rin ang kiliti sa aking tiyan. The police came in the scene at di aka nila ang mga nakasalampak na katawan sa presinto habang ang isa ay dinala sa ospital. Nilapitan kami ng isang pulis at saka kinausap. May kaunting bagay lang ang I tinanong nila sa amin at inimbitahan kami sa presinto. Halos kalahati ng oras din ang iginugol namin dahil nirecord pa nila ang mga statements namin.

I leaned my back on the cold steel while glancing at Nathan. Medyo magulo pa ang buhok nito at may kakaunting mga dumi sa kanyang sweater. It was a tough fight. I hope he's okay.

I sighed. Ibinalik ko ang tingin ko sa kanya pero ganoon na lang ang pagkagulat ko nang diretso itong nakatitig sa akin. Bahagyang na laki ang aking mata at napaawang ang aking bibig. Just when did he start to stare at me? I felt my cheeks burn. I touched it unconsciously pero lalo lang akong namula dahil nakita ko itong ngumisi sakin.

Tumunog ang phone ko kaya agad ko itong hinanap sa sling purse ko. Kumakabog pa rin ng mabilis ang puso ko at para bang ramdam pa rin nito ang presensya ni Nathan.

Masyado ka nang pahalata, Sol.

Inilabas ko ang phone ko at rumehistro ang pangalan ni Abby sa Caller's ID. Itinapat ko ang phone sa aking tenga at nag-aalangang boses niya ang bumungad sa akin.

"Hello? Hello, Sol? Sol! Geez! Where are you? Sabi mo pauwi ka na? Ano itong nabalitaan kong muntik ka nang Napahawak? Nasaktan ka ba? Geez! Mabuti na lang at dumating si Nathan!"

Abby asked me so many questions at the same time at hindi ko alam kung ano ang unang sasagutin ko. But I clearly heard Nathan's name kaya otomatikong bumalik ang tingin ko sa gawi nito.

He was exchanging converse with the police officer. Nathan. He saved me. Hanggang ngayon ay para bang panaginip lang ang lahat. Hindi ako makapaniwalang siya, sa lahat ng tao, ang nagligtas sa akin. "Hello Sol? Nandyan ka pa ba?"

Napabalik ako sa kasalukuyan nang marinig ang boses ni Abby na tinatawag ako.

"I'm-I'm okay."

I, myself, was not convince the way I replied. And the fact that Abby won't be satisfied with my answer, she won't stop asking. Kaya napakwento ako.

She was mad. Kasi bakit daw hindi na lang ako sumama sa kanila pauwi. I have no other excuse and I'm tired to create one so I told her the truth.

She was grateful Nathan came. Ako din naman.

"You're really bad at lying, Sol. Never do it again. Or else, makakatikim ka talaga ng batok sakin. Pauwi ka na?"

My lips formed a smile when Abby jokingly threatened me. Its not that she don't do it, she does. Natutuwa lang ako dahil kilalang+kilala niya na talaga ako.

She went silent on the other side of the line but footsteps were audible enough to hear, followed by a soft knock.

Habang nakikinig ako sa kabilang linya ay hindi ko napansin ang taong nakatayo sa tabi ko. I held my head up and saw Nathan with his usual face.

"T-Tapos na ba?"

He nodded as a formof reply.

"Let's go home."

"H-ha?" His brows met. He's even more manly when he do it. I'm weak when he does that.

"Sabi ko umuwi na tayo."

"Ah oo. Sige." Iminuwestra ko ang kamay ko papalabas. Tatalikod na sana ako at aalis na nang pigilan niya ako't hinawakan sa aking palapulsuhan.

"Where are you going?" I faced him with a question mark on my face. Akala ko ba ay uuwi na?

"Uuwi? Maghihintay ng taxi? Bakit?"

Sa halip na sagutin niya ako ay tahimik lang ito habang hinila ako kasunod niya.

"I'll send you home."

We stopped in front of his car. Saka niya binuksan ang pinto ng kanyang kotse sa harap.

"Okay lang ako. Malapit lang naman 'yung pagpaparahan ko ng taxi e."

Irinurk ko ang daanan na ilang metro lang ang layo mula sa amin. Kampante rin naman ako na nasa malapit lang ang estasyon ng pulis dito.

I heard him sigh kaya napatingin ako sa kanya. He seemed frustrated and exhausted. He brushed his hair at saka napasandal sa kotse niya.

"Sorry." Bigla na lang lumabas ang salitang iyon sa aking bibig.

Ako naman ang dahilan kung bakit siya nafrufrustrate at pagod ngayon e. If I wasn't a brat earlier I should've got home without causing trouble to other people. Nabugbog pa ito nang wala sa oras dahil sa akin. Napatingin ako sa labi nitong namumula at namamaga. It looks perfectly painful.

"Sorry for what?"

Tinuro ko ang labi nito. He touched it and winced.

Tumingin ito sa akin at saka humakbang papalapit. Nakakaintimidate ang titig nito kaya hindi ko siya kayang titigan sa mata. Lumapit pa ito na nagpaatras sa akin.

Narinig ko ang pagsarado ng pinto ng kotse sa likod ko. Nilapit nito ang mukha niya sa akin at sinandal ang kaliwang kamay nito malapit sa ulo ko. Buti na lang at nakayuko ako kaya naitago ko ang pagkapula ng aking mukha. How can he be this close to me just like that?

"I see. So what will you do to be able to repay me?"

Repay? Bigla kong kinapkap ang aking sling purse at hinanap ang aking pitaka. I opened it to see I only got a blue bill at barya.

Lost in the world of this story? Make sure you're on Ne5s.org to catch every twist and turn. The next chapter awaits, exclusively on our site. Dive in now!

Napapikit ako sa hiya.

Pero ganoon na lang ang rumehistrong pagtataka sa aking mukha nang narinig ko ang pagawa nito.

Why is he laughing? Nakakatawa ba ako?

"You're really dumb."

Saka ko lang napagtanto ang ginawa ko. Ang tanga ko! Hindi naman pera ang tinutukoy niya e. Napahiya talaga ako sa sariling kong katangahan. Napahigpit ko ang pagkakahawak sa aking pitaka at pilit na itinago ito sa aking kamay. Stupid, Sol!

That's when I feel his hands brushed my hair, folding it into a perfect mess.

"Sakay na. I couldn't risk leaving you alone again. Not when you are in my sight."

For the record, ito na yata ang pinakamahabang sinabi niya sa akin. That's not a big deal, medyo lang naman. Nababaguhan lang ako sa kanya.

Sinundan ko ito ng tingin hanggang sa pumasok ito sa kotse. I didn't expect the last thing he said. It was a whisper underneath his breath. But it was enough for me to hear it. It was this day I found out the caring Nathan kahit na hindi

Nang sinimulan na nitong patakbuhin ang kotse ay naalala kong magkausap pa pala kami ni Abby sa kabilang linya.

Nung sinilip ko ang phone ko ay tuloy-tuloy pa rin ang tawag. She probably heard our conversation! Nahihiya tuloy akong kausapin si Abby.

Napatingin ako kay Nathan an nagdadrive na ngayon ay nakatingin na sa akin with a confused look on his face. Napafacepalm na lang ako at itinapat ang phone ko sa tenga. "H-Hello, Abby? Nandyan ka pa ba?"

Ano bang klaseng tanong 'yan, Hennessy.

She answered me with a hindi-ba-obvious tone.

"Definitely." She literally heard it all.

"On the other hand, hindi na pala ako dapat mag-alala dahil katabi mo na pala ang knight in shining armor mo." I heard her giggle that made me red a little bit more. Nakuha pa ako nitong kantyawan at tuksuhin. That's Abby. She said she would still go to my house dahil pinayagan naman ito ng kanyang magulang.

Tito Rom and Tita Marissa wants her to stay over. Para may nakakasama ako ngayong gabi. I resisted but they are persistent enough to make me agree.

The fact that her parents were worried about me makes me more crave for the love of my parents. Which I think would never happen.

"I'll just pack up some things." Sabi ni Abby bago niya ibinaba ang tawag.

Lost in the world of this story? Make sure you're on Ñe5s.org to catch every twist and turn. The next chapter awaits, exclusively on our site. Dive in now!

I sighed that caught Nathan's attention.

"Mukhang napapadalas ang pagbuntong-hininga mo. What's wrong?"

His eyes were still on the road pero hindi naman ito nakabawas sa ekspresyon na ipinapakita nito sa kanyang mukha.

Why is he so concerned about how well I am doing? Konti na lang talaga at lalambot na naman ako. Pero hindi. Hindi pwede. Ayokong mag-assume. Maybe he's just doing this because his conscience couldn't bear to leave someone who needs help. 'Yun lang siguro.

"Ah. W-Wala. Masyado lang akong nao-overwhelm sa mga nangyari." I wrapped my hands and then played with my nails after.

"I see."

'Yun na lang ang isinagot ko para hindi na humaba pa ang usapan. Ayoko rin namang ipagtapat na hindi maganda ang relasyon ko at ng aking mga magulang. That's just too personal at baka magbreakdown pa ako nang wala sa oras sa harap ng taong ngayon ko lang naman nakasama ng ganito.

Kahit pa sabihing ilang taon ko din siyang sinisilayan sa malayo. Hindi na niya ako inabalang tanungin o kausapin pa ulit. Okay na rin naman ang ganito keysa sa maging awkward na naman ang usapan namin.

I took a peek out of the mirror at saka natanaw ang mga barko mapamaliit man o malaki at ang iba't ibang kulay na nagliliwanag sa malayo. Saglit ko lang itong nasilayan dahil natakpan na nito ng mga bahay sa tabi ng kalsada. Masyado itong makulay at buhay na buhay kaya kahit kaunti ay napagaan nito ang loob ko.

Nathan asked me for directions that will lead us to my house. Itinuro ko ito sa kanya.

Later on we found ourselves outside, in front of my very house. Wala masyadong tao na naglalakad o rumoronda rito dahil isa itong subdivision. Saka anong oras na rin. Wala ilaw sa loob ng aking bahay dahil ayokong mag-aksaya ng kuryente. Bukod doon, takot din akong baka magkasunog dito o ano pang pwedeng mangyari kung napabayaan.

Naglakad na ako sa balkonahe ng aking bahay saka kinuha ang susi sa bag ko. I opened the door and reached out for the button to turn on the lights. Bumungad sa akin ang plain white na kulay ng bahay. Walang kakulay-kulay, walang kabuhay-buhay katulad ng namamahay rito.

"Hindi ka ba papasok?" I asked him dahil nakita ko siyang nakatayo lang sa tabi ng kotse nito.

"Should I?"

Really? Parang kanina lang e sinabi niyang ipapagamot niya sakin 'yung sugat niya tapos ngayon. Why do I sound disappointed?

"Sabi mo ipapagamot mo 'yung sugat mo" Tinuro ko ang labi nitong namamaga.

"Sinabi ko lang 'yun para pumayag kang ihatid kita. I can treat this myself. Kaya ko na ito."

Nahiya naman ako ng kaunti sa sinabi nito kaya ibinaba ko ang kamay ko. Oo nga naman, kaya niya namang gamutin yun ba't di mo naisip 'yun, Sol? 'Yan tuloy napahiya ka. I saw him walking towards me at saka tumayo sa tapat ko. "I know that sounds mean to you, but it's my way of saying I'm worried about you."

He lifted up my chin at saka ko mas nakita ng malapitan ang kanyang mukha. Mas matangos ang ilong nito sa malapitan at ang pupula ng mga labi nito. His brown orbs were very expressive.

I don't know how he does it. Pero napapawi niya ang pag-aalala ko.