Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 65
Bago makarating si Elliot sa sala, mabilis na tumakbo si Avery pabalik sa kanyang kwarto.
Nahihirapang huminga si Rosalie, at pakiramdam niya ay masusuffocate na siya, ngunit agad siyang napatahimik ng makita si
Elliot.
“Elliot... Anak ko...” mahinang inabot ni Rosalie ang kanyang braso kay Elliot, na nagmamadaling lumapit at hinawakan
siya. “Divorce Avery Tate... Go tomorrow... Get a divorce...” sabi ni Rosalie na may luha sa kanyang mga mata. “I’m sorry... I’m
sorry, my son... I was blind... I found you such a dirty woman...”
Itinaas ni Elliot ang kanyang kamay upang punasan ang mga luha sa mukha ng kanyang ina, pagkatapos ay sinabing, “Huwag
kang makialam. ang mga affairs ko kay Avery, Mom. Hindi mo na rin kailangang pakialaman si Cole.”
“Naputol ang daliri ni Cole... Tiyak na nasasaktan siya! Sinabi niya na ginawa mo ito, ngunit alam kong hindi iyon totoo ... Paano
mo magagawa ang isang bagay na napakalupit sa sarili mong pamilya? Hindi ka ganoong klase ng tao...”
“Kung ibinalita mo ulit ang kalokohang ito sa harap ko, kukunin ko ang driver na pauwiin ka ngayon,” sabi ni Elliot na may
nakakatakot na ekspresyon sa mukha. “Hindi ko hihiwalayan si Avery. Maliban kung ako mismo ang magdedesisyon, walang
makakagawa sa akin.”
Malungkot na huminga ng malalim si Rosalie, saka sinabing, “Nainlove ka ba sa kanya? For her... You’re willingt o talikuran ang
buong pamilya ng kapatid mo...”
Binitiwan ni Elliot ang kanyang ina, ibinaling ang tingin sa driver ng lumang mansyon, at sinabing, “Iuwi mo na ang nanay ko.”
Pagkatapos nun, tumalikod na siya at umakyat sa taas.
Pinagmasdan ni Rosalie ang likod ng kanyang anak at hindi napigilan ang kanyang mga luha.
Paano siya naging walang puso?!
Kasalanan ni Avery Tate ang lahat!
Dati hindi naging ganito si Elliot!
Sinira ng hitsura ni Avery ang relasyon ng tiyuhin at pamangkin, na naging dahilan ng buong kabiguan na ito.
Umupo si Avery sa kama na nakatalikod sa headboard at bahagyang nakatagilid ang ulo.
Sumakit ang pisngi niya, at sumakit ang puso niya.
Ang pasa sa kanyang mukha ay mawawala pagkatapos ng ilang araw, ngunit ang sakit sa kanyang puso ay maaaring hindi
mawala.
Kahit na akala niya ay tapos na siya, kung may mag-trigger sa kanya isang araw, bakas pa rin ang mga bakas ng gabing iyon.
Alas-otso ng umaga, umupo si Elliot sa hapag-kainan para mag-almusal.
Bigla siyang lumingon kay Mrs. Cooper at sinabing, “Tawagan mo si Avery.”
Si Mrs. Cooper ay nagtungo sa kwarto ng panauhin ngunit galit na galit na bumalik pagkaraan ng ilang sandali.

“Wala si Madam Avery sa kwarto niya. Baka lumabas na siya. Let me ask the front gate,” ang ulat ni Mrs. Cooper kay Elliot, saka
naglakad patungo sa front yard. Bumalik siya sa ilang sandali at sinabing, “Umalis si Madam Avery kaninang alas sais ng
umaga. Tawagan ko ba siya?”
Medyo nag-alala si Mrs. Cooper kay Avery.
Hindi magaan ang sampal ni Rosalie.
Maaaring mukhang malambot at maamo si Avery, ngunit siya ay isang mapagmataas na babae.
Dinial ni Mrs. Cooper ang kanyang numero ngunit walang ibang sinalubong kundi ang malamig na beeping dial tone.
“Nakapatay ang kanyang telepono,” sabi ni Mrs. Cooper sa mahinang boses.
Umalis si Avery ng 6 am, at pinatay niya ang kanyang telepono.
Hindi siya magagalit para gumawa ng anumang katangahan, tama ba?
Ang isang sampal ay hindi sapat na dahilan upang humingi ng kamatayan, ngunit ang ilang mga tao ay maaaring mawalan ng
kontrol sa kanilang mga aksyon kapag sila ay na-trigger.
Malamig ang ekspresyon ni Elliot habang inilapag ang tasa ng kape at walang imik na lumabas ng dining room.
Huminto siya sa sala, inilabas ang kanyang telepono, at tinawagan ang kanyang katulong.
“Chad, hanapin para sa akin ang numero ng telepono ng ina ni Avery Tate.”
“Opo, ginoo. Kukunin ko agad iyon para sa iyo,” sagot ni Chad. Nang makuha niya ang numero ni Laura Jensen, agad niya itong
dinial. “Paumanhin, hindi makontak ang numerong sinusubukan mong tawagan. Subukang muli mamaya.”
Ano ang nangyayari? Parehong pinatay ni Avery at ng kanyang ina ang kanilang mga telepono?!