Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 185
Nag-aalalang sagot ni Mrs. Cooper, “Shea, sinabi ng doktor na kailangan mong matulog nang hindi bababa sa kalahating
buwan. Wala pang isang linggo pagkatapos ng iyong operasyon. Kung ilalabas kita, magagalit si Master Elliot sa akin.”
Bahagyang inangat ni Shea ang kanyang ulo, “Sino si Master Elliot?”
Sumagot si Mrs. Cooper, “Elliot Foster,” at huminto siya sandali at muling nagtanong, “Ano ang tawag mo sa kanya?”
Nag-isip sandali si Shea at tinuro ang bintana, “Maglaro sa labas.”
Nawalan ng masabi si Mrs. Cooper. Wala siyang lakas ng loob na magdesisyon, kaya tinawagan niya si Zoe.
Maya-maya, pumasok si Zoe sa kwarto.
“Shea, gusto mong maglaro sa labas?” Nakangiting tanong ni Shea, “Pwede kitang ilabas, pero kailangan mong maupo sa
wheelchair. Natatakot ako na mahilo ka sa paglalakad mag-isa.” alok ni Zoe.
Ang gusto lang ni Shea ay makalanghap ng sariwang hangin, hindi mahalaga sa kanya kung kailangan niyang umupo sa
wheelchair. Kaya naman, pumayag si Shea at kinuha ni Mrs. Cooper ang wheelchair na ginamit noon ni Elliot.
“Gng. Cooper, itutulak ko si Shea palabas,” sabi ni Zoe kay Mrs. Cooper habang pumalit siya at tinulak si Shea palabas sa harap
ng bakuran.
Upang matiyak ang katayuan ng pagiging kasintahan ni Elliot, kakailanganin ni Zoe na magkaroon ng magandang koneksyon
kay Shea. Dapat gamitin ng husto ni Zoe ang bawat pagkakataon na mayroon siya, gaya ng pagtulak kay Shea ngayon.
Nagsisimula nang magpakita ng kaunting pagtutol si Shea kay Zoe. Ito ay napakahusay na pag-unlad. Naniniwala si Zoe na sa
kaunting pag-unlad bawat araw, tiyak na magkakaroon ng malaking pag-unlad ang relasyon nila ni Shea.
Ang temperatura ay higit sa 86 Fahrenheit ngayon, kahit na ang araw ay hindi ganap na sumisikat.
“Shea, masakit pa ba ulo mo? I can prescribe you some painkillers if you can’t take the pain,” mahinang tanong ni Zoe.
Ayon sa pagsusuri ni Zoe, mayroon na ngayong IQ si Shea ng isang sampung taong gulang na bata. Kaya naman, kailangan
lang niyang tratuhin si Shea na parang isang sampung taong gulang na bata.

Sumagot si Shea, “Hindi.”
Hindi umiinom si Shea ng anumang gamot na ibinibigay ng mga estranghero, lalo na si Zoe. Maliban na lang kung si Elliot ang
nagbigay nito sa kanya.
Ngumiti si Zoe, “Shea, buti naman nagsasalita ka. Inaasahan namin ni Elliot na gumaling ka kaagad.”
Hindi sumagot si Shea. Pagkatapos makalanghap ng sariwang hangin, bigla siyang nagtanong, “Ikaw ba talaga ang nag-opera
sa akin?”
Kung si Zoe ang nag-opera, bakit hindi naalala ni Shea ang kanyang mukha bago siya nawalan ng malay? Malabo lamang na
naaalala ni Shea ang mukha ni Avery sa kanyang isipan. Sa kasamaang palad, hindi niya alam ang pangalan ni Avery.
Laking gulat ni Zoe ng marinig ang tanong ni Shea dahil hindi naman nagsalita si Shea bagkus ay parang sampung taong
gulang na bata lamang. Naaalala kaya ni Shea ang taong nagsagawa ng operasyon?
Sa sandaling iyon, namula ang mukha ni Zoe, at nagsimula siyang mag-isip kung ano ang magiging reaksyon ni Elliot kung
malalaman niya ang katotohanan.
“Doktor Sanford?” Tumawag si Shea dahil hindi sumagot si Zoe sa tanong niya.
Huminga ng malalim si Zoe at nagpasyang kumuha ng pagkakataon, “Oo, ako iyon. May naalala ka ba? Pwede mo namang
sabihin sa akin.”
Kinagat ni Shea ang kanyang labi at hindi na nagsalita.
Kinaumagahan, nagring ang phone ni Avery na tulog pa rin si Avery. Napatingin siya sa phone niya at nakita niyang si Tammy
ang tumatawag.
“Tammy, alas siyete na ng umaga. Bakit ang aga mong nagising?” tanong ni Avery pagkasagot ng tawag.
Dahil kailangang magtrabaho si Avery sa magdamag, si Laura ang nagpapaaral sa mga bata.
Sagot ni Tammy, “Ang aking mga magulang ay nasa malayong paglalakbay. Pinapunta ko sila sa airport. Huminto ako sa Starry
River Villa pauwi dahil nasa daan ito. Saang villa ka tumutuloy? Bumili ako ng almusal at gusto kong bisitahin ang bago mong

tahanan.”
Laking gulat ni Avery kaya tumalon siya ng malakas mula sa kanyang kama at naging sanhi ito ng pag-ikot ng kanyang utak
dahil hindi sapat ang suplay ng dugo niya sa utak sa mabilis na pagbangon.
“Avery! Nasa pasukan na ako. Siguradong hindi mo ako tatanggihan di ba?” Galit na sabi ni Tammy habang nakapatong ang
kamay sa bewang niya.
Mabilis na lumabas si Avery sa kanyang kwarto. Nang makita na ang dalawang bata ay pumasok sa paaralan, ‘mabilis niyang
dinala ang lahat ng mga laruan sa silid ng mga bata. Pagkatapos niyang mag-ayos ay ibinigay niya kay Tammy
kanyang lokasyon.
Makalipas ang tatlong minuto, tumunog ang doorbell. Lumabas si Avery sa banyo habang nagsisipilyo. Maya-maya lang,
tumakbo si Mike at binuksan ang pinto habang nakasuot lang ng pantalon.